اشعار

در حال و هـوای شب بارانی هر سال            گرم است سر من به چراغانی هر سال

در کوچه خـیـابان دلـم ریـسه کـشیـدم            دعوت کنمت تا که به مهمانی هر سال

با شبـنم اشکـم سر راهت گـل نرگـس            گـل کاشته‌ام من به گـلـستانی هر سال

پـاداش غـزل های من این است بـیایی            یک مرتبه در جشن غزلخوانی هر سال

هم خنده به لب دارم و هم اشک به چشمم            حالا منم و بی‌سـر و سامـانی هر سال

می‌خندم و با دیده‌ای از عاطفه جاری            می‌خوانمت ای حضرت باران بهاری

صبح بی‌تو رنگ بعد از ظهر يک آدينه دارد          بی‌تو حتی مهربانى حالتى از کـينه دارد

بی‌تو می‌گويند تعطيل است کار عشقبازی          عشق اما کى خـبر از شنبه و آديـنه دارد

جغد بر ويرانه می‌خواند به انکار تو، اما          خاک اين ويرانه‌ها بويى از آن گنجينه دارد

خواستم از رنجش دوری بگويم يادم آمد          عـشق با آزار خـويشاوندى ديريـنه دارد

روى آنم نيست تا در آرزو دستى برآرم          اى خوش آن دستى که رنگ آبرو از پينه دارد

در هواى عاشقان پر می‌کشد با بيقراری          آن کبوتر چاهى زخمي که او در سينه دارد

ناگهان قـفـل بزرگ تيرگى را می‌گـشايد          آنکه در دستش کـليد شهر پُر آيـينه دارد

صـداى بـال سـمـنـد سـپـيـده می‌آیـد            يـلى كه سيـنه ظلـمت دريـده می‌آیـد

گرفته بيرق تابان عشق را بر دوش            كسى كه دوش به دوش سپيده می‌آید

طلوع بركه خورشيد تابناك دل است            سـتـاره‌اى كه ز آفـاق ديـده مـی‌آیـد

بهـار آمـده با كـاروان لالـه به بـاغ            به دشت ژالـه گـل نـو دميـده می‌آید

به سـوى قـلـۀ بـی‌انـتهـاى بـيـداری            پرنده‌اى كه به خون پَر كشيده می‌آید

درآن كران كه بود خون عاشقان جوشان            شهيد عـشق سر از تن بريده می‌آید

بـه پـاســدارى آيـيـن آســمــانـى مـا            گـزيـده‌اى كه خـدا برگـزيـده می‌آید

نـشـسـته است به آئـیـنه‌ام غـبـار گـناه            نمانـده بر سر دوشم به غـیر بـار گـناه

قــرار بـود کـه بـا تـو قــرار بـگـذارد            کـشیـد نـفـس، دلـم را سر قـرار گـنـاه

به جای اینکه به دنبال عـشق تو باشم            شـدم اسـیـر گـنـاه و شـدم دچـار گـناه

تویی همان که همیشه در انتظار منی            و من همان که همیشه در انتظار گناه

مرا ببخش که جای دعا برای ظهـور            گـذاشـتـم نـفـسـم را در اخـتـیـار گـنـاه

دروغ و غیبت و تهمت، چه و چه و چه و چه            دگـر در آمده از دست من شـمار گناه

نـشـد کـه ثـانـیه‌ای بـی‌قـرار تو بـاشـم            که بـوده‌ام هـمۀ عـمـر بی‌قـرار گـنـاه

پریده از سر بام تو روح من که چنین            کـبوتـرانـه فـقـط می‌شود شکـار گـناه

عجـیب نـیـست اگـر یـاد تو نـمی‌افـتـم            احـاطه کرده خـیـال مرا حـصار گناه

یقین به لطف دعای تو بود اگر کمرم            هـنوز خـم نـشده زیـر این فـشار گـناه

به جان صبح قسم که می‌آیی ای خورشید            و مهر خاتمه‌ای می‌شوی به کـار گناه

دم به دم خواهم از خدای شما            که بـمـانـم همـیـشـه پای شـما

بَـد و پَـستـم قـبـول اما هـست            دل دیـوانــه مـبــتـلای شــمـا

گـرۀ کـور کـار ما را بـاز…            کـرده دست گـره گـشـای شما

غم و دردت به جان خریدارم            جـان نـاقــابــلـم فــدای شـمــا

یـوسف فـاطـمـه گـل نـرگـس            مـرغ دل جَـلد سـامـرای شما

نوش جان می‌کند دو گوش عرش            آیــه را بـا تـُن صـدای شــمـا

ای امیدِ دلم بخوان «وَ نُرید…»
آمدی قـلب عـدل و داد تـپـیـد

آمدی آسـمـان غـزلخـوان شد            مدح تو شعـر لَـعل بـاران شد

قطره قطره چکیدی و صحرا            بـا قـدم‌هـای تو گـلـسـتـان شد

عـِـلــم پــیـغــمـبـرانـه آوردی            کـاخ جهـل زمـانه ویـران شد

ذوالـفـقـاریست تـیـغ ابـرویت            خطبه خواندی علی نمایان شد

شب میـلاد… مـادری دلـشاد            ندبه خوان وصال مهـمان شد

پـهـن شـد سـفـرۀ کـریـمـی‌ات            حاتم آمد گدای این خـوان شد

شب شب عشق شاه کرب و بلاست
وِرد لبها زیارت عاشوراست

هر سـلامـی عـلـیکُـمـی دارد            عاقبت بـَذر… گـنـدمـی دارد

طاق نصرت برای جشن زدیم            جـشن و شـادی تبـسـّمی دارد

هر سرودی برای خود سوری            هـر کـلامـی تـکَــلـُّـمـی دارد

زیر بـاران قـدم زدی حـتـماً!            قـطـره‌هـایـش تـرنـُّـمـی دارد

اهـل مـیخـانه خـوب می‌دانـند            ساقـی‌اش بـاده و خـُمـی دارد

ساغر و جام ما پُر از نور است            مـثـل دریــا تــلاطـُمــی دارد

چه نیازی به خمُّ و انگور است
بـادۀ ما لـبـالـب از نـور است

باید از ما و من عـبـور کـنیم            جام این سینه غرق نـور کنیم

سر سجـّاده‌هـای راز و نـیـاز            حال سیـنای طـور جـور کنیم

وقت تسبیح مادر است بیا…            ذکر گفته… عـذاب دور کنیم

در ظهـور نگـار شکی نیست            شرطش این است ما ظهور کنیم

باید از اصل خود نیفتیم و…            روزها را کـمی مـُرور کـنیم

وقـت ویــرایـش آمــده بــایــد            قلب را لایـق حـضور کـنـیـم

این حساب و کتاب کار ماست
که حجابِ ظهـور این آقاست

با شـما نـیـسـتـم مخـاطـب هـا            خود من،تهمت و دروغ و ریا

ظاهرم عضوی از سپاه نـور            باطنم شیطنت… گناه و خطا

چـشم‌هـایم که هـَرزه می‌بـیـند            گـوش ها و زبـان و غـیبت ها

جای قرآن و ذکر و راز و نیاز            ناسزا… اِفترا… دَغـَل… دعوا

دسـت هـای پــدر نـبـوسـیــدم            نـشـدم من برای مـادر عـصا

حـال هـمـسایه را نـپـرسـیـدم             کودکی نان نخورده بود امـّا

من که می‌گویم از مـسلـمـانی
نـرسـانـدم به دست او نــانـی

بگذریم از قـُصور من برگرد            گـل دردانـۀ حـسن… برگـرد

عمرعاشق به قدر صبر تو نیست            تا نمُرده‌سْت سینه زن، برگرد

حقِّ من نیـست دیـدن تو ولی            حقِّ ارباب بی‌کـفن… برگرد

جـانـم از غـصه بـر لـبـم آمـد            مَرهم زخم روح و تن برگرد

مـی‌زنــد نـالـه از فــراق تــو            سامـرا؛ سـوریه؛ یمـن، برگرد

آهِ مـظـلـوم را نـمـی‌شـنـوی!!            تَه گودال… پیرهن… برگرد

پـیـر ما گـفـتـه نـیـمـۀ خـرداد
می‌کـشم انـتـظـار را فــریــاد

جمال غیب و شهود است این که می‌آید            تمام رحمت و جود است این که می‌آید

شعیب و صالح و هود است این که می‌آید            عزیز مصر وجود است این که می‌آید

زهـی به مـرتـبـه و عـزّت پـیامـبـرش

سپاه بـدر و اُحـد ایستاده پـشت سرش

تـمـام عـالـم ایجـاد مـی‌شـود حـرمـش            حرم گـذاشته از دور دیـده بـر قـدمش

مسیح زنده کند باز، جان ز فیض دمش            به روی دوش علمـدار کـربلا، علمش

خروش لشکر او انتـقام خون خداست

نـدای حنجر خـونـیـن سیـدالشهـداست

نقاب غـیبت خود را ز چهـره باز کند            رخ نــیـاز بـه درگـاه بــی‌نــیـاز کـنــد

مسـیح پـشت سر حضرتش نـمـاز کند            برای بیعـت او دست خـود دراز کـنـد

نگه کـنید شهـیدان چگـونه سـرمستـند

برای یاری او زنده گشته، صف بستند

بیا که حجر ز هجر تو اشک می‌بارد            بیا که کعـبه به دور سرت طواف آرد

بیا که بـر قـدمت رکـن، دیـده بگـذارد            بیا که فـاطمـه تنهـا تـو را تو را دارد

بیا که تا تو نیایی، زمان محرمِ توست

بیا که پیـرهـن پـاره تو پـرچـم توست

بیا که قـلب جهان بی‌قـرار توست، بیا            بیا که چـشم هـمه اشکـبـار توست، بیا

بیا که تـیـغ خـدا ذوالـفـقـار توست، بیا            بیا که فاطمه چـشم انـتظار توست، بیا

بیا که «میثم» دلسوخته به محضر تو

گلاب اشک فـشاند به خـاک مـادر تو

دور زمان به نیمۀ شعبان رسیده است            اندوه و درد و غصّه به پایان رسیده است
بر جسم مُردۀ همگان جان رسیده است            از آسمان، خـلیـفۀ رحمان رسیده است

تـابـیـدن سـتـارۀ مجـلـس مبارک است
مـیلاد مـاه پـارۀ نرجـس مبارک است

این صاحب کـمال که از راه آمده‌ست            این وجه ذوالجلال که از راه آمده‌ست
این حُسنِ بی‌زوال که از راه آمده‌ست            این مُصصطفی خِصال که راه آمده‌ست

بُـرهـان قـاطع هـمـۀ دوسـتـان مـاست
نصِّ حـدیث گـفـته، عـلیِّ زمان ماست

این نورسیده ماه شبستان نرجس است            این سورۀ تبارک قـرآن نرجـس است
این زینتی که برکت دامان نرجس است            روح امام یازدهم، جـان نرجـس است

فرمانبری از او به همه خلق گشته فرض
جاییکه هست جزو صِفتهاش”ربّ أرض”

از هیبتش بفهم که فرزند عسکری‌ست            لبخند او به خاطر لبخـندِ عسکری‌ست
لبهای او عسل که نگو، قندِ عسکری‌ست            دلبند و دلپسند و خوشایندِ عسکری‌ست

این حرف جز به وصف تو انشا نمی‌شود
هر یوسفی که یـوسف زهـرا نمی‌شود

دل در هوای وصل تو بی‌تابِ سامراست            چشمم در انتظار شب و خوابِ سامراست
یادت کـلیدِ اصلیِ ابــوابِ سـامـراست            راه وصالت از دل سردابِ سامراست

احساس می کنیم که فردا از آن ماست
وقـتی دعا برای تو ورد زبـان ماست

شـیـعـه بـه انـتـظـار تو بایـد بـأیـسـتـد            وقـتـی که اسـم خـاص تو آید بـأیـسـتد
پای کـسـی به جـز تو نـشـاید بأیـسـتـد            تا پـیـش خـصـم رُخ بـنـمـایـد بـأیـسـتد

با اینکه سیره‌ات چو مُحمّد، مُحبّت است
دلهای دشمنان تو مغلوبِ وحشت است

باید که ذوالفـقار بگیری به دستِ خود            روی فَرَس، مهار بگیری به دستِ خود
با جـبر، اخـتـیار بگیری به دستِ خود            از دشمنت قرار بگیری به دستِ خود

بیـنـند چون که خلق، عـلـمداریِ تو را
اقــرار مـی‌کـنـنـد عــلـی واریِ تـو را

آقـا بـیـا و بـر سـَـلَـفـی‌هـا عِـتـاب کـن            قـدری پیِ هـلاکـتِ داعـش شتـاب کن
با دست خویش آن دو نفر را عذاب کن            ما را شریک این همه فعل ثـواب کن

از خون تمام معرکه را رنگ می‌کنی
وقـتی به شیـوۀ پدری جـنگ می‌کـنـی

ای قــتـلـه گـاهْ دیــدۀ مـا زودتــر بـیــا            ای پـیـرِ اشک کـرب و بلا زودتـر بیا
جــان شـهــیـدِ دسـتْ جـدا زودتـر بـیـا            یـارا ! بـه خـاطـر اُســرا زودتــر بـیـا

جدّت صدات می‌زنـد از منـبـر سـنـان
عجّل علیٰ ظهورکَ یا صاحب الزّمان

سـائـلـم، حـاجــتـم عـنـایـت اوســت            مـطـمـئــنّـم کــرم سَـجــیّـت اوسـت
زنـده دل بـودنـم بـه بَـرکـت اوسـت            دل ســـراپـــردۀ مُــحــبّــت اوســت

دیـــده آئــیـنــه دار طـلـعـت اوسـت

اوست سالار و سرورم به دو کون            من بر او عبـد و نوکرم به دو کون
هست عـشقـش مُـقَـدّرم به دو کـون            من که سـر بر نَـیـاورم به دو کـون
گــردنـَم زیــر بــار مِــنّــت اوسـت

دیـــده تــا هــیـبـتِ رَشـیــدِ نــگــار            سَــرو از شَـرم، پـا کـشـیـده کــنـار
نیست این طُرْفه بیت خواجه، شُعار            تـو و طــُوبـیٰ و مـا و قـامـت یــار
فکـر هر کس به قـدر هـمّت اوست

گر که تاریک و روشنَم چه عجب؟            گـر دَم از او نـمی‌زَنَـم چـه عجـب؟
گر دل از خود نمی کَنَم چه عجب؟            گـر مـن آلــوده دامنَـم چـه عـجـب؟
هـمـه عـالـم گـواه عـصـمت اوست

مـی‌کـنــم اعــتـراف در هـمـه جـــا            « با صـدایی بلـند و بـانگ رَســا»
گــر چـه مـن ذاکــرش شــدم امــّا!            من کـه بـاشم در آن حَـرم که صبـا
پــرده دار حــریـم حُـرمـت اوسـت

عـشـقـبازی فـقـط شـریـعـت ماست            عـشـق، دیـنِ حـنـیـف مـلّـت ماست
ســنــدِ مُــحــکــم هــویّـت مــاسـت            دور مجـنون گذشت و نوبت ماست
هـرکـسی پـنـج روزه نـوبت اوست

گـر به غـم مبـتـلا شـُدیـم چه بـاک؟            نــیــنـوای بــلا شـُـدیــم چـه بــاک؟
بـا فـراق آشـنـا شُــدیـم چــه بــاک؟            من و دل گـر فـدا شـدیـم چه بـاک؟
غَـرَض انـدر میـان سـلامت اوست

ما بنـده‌ایم و اخـتـیار از خود نداریم            جز آنکه سر بر خاک پای تو گذاریم

ما را گـدای کوی دلبر خـلق کردند            ما با گـدای تو شدن سـرمـایه داریم

تـو آفــتـابِ ابـرهـایِ طـول هــفـتـه            ما ابـر صبح جـمـعـه‌های انتظـاریم

جمعه اگر چه روز تعطیل است، اما            ما بـیـشتـر در آن پـیِ انجـام کـاریم

جمعه همیشه روز گریه، روز ندبه            لطفاً به ما امشب بگـو تا کی بباریم

امشب گـدایان! نیـمۀ شعـبان رسیده

یـوسف سر دروازۀ کـنـعـان رسیده

امشب کنیزی رتبه می‌گیرد زِ ارباب            تعبیر می‌گردد برایش اصل آن خواب

خوابی که تعبیرش امام عصر ما بود            خوابی که شد نرگس برایش سخت بی‌تاب

فردا خـدا از بطن نرگس بر خلایق            افـشاء نماید صورت آن گـنج نایاب

فردا خدا خورشید خود را می‌نماید            فردا مرا ای آسمان، دریاب! دریاب!

فردا شود پیشانی و لب های مهـدی            از بوسه‌های عسکری سیراب سیراب

جـاءَالحـقی خوانَـد به اذن و امر آقا

گوید که« انَّ الباطـلَ کانَ زَهـوقا»

امشب جهان پیراهنی نوتر به بر کرد            امشب حکیمه حکمت حق را نظر کرد

امـشـب خــدا آزادی نـوع بـشـر را            چون نغمه‌ای در سینۀ مرغ سحر کرد

مرغ سحر با نغـمۀ مـیـلاد موعـود            گوش شیاطین را به یک آواز کر کرد

ارباب، خود بعد از ولادت با لبانش            اطرافیان را از گُل رویش خبر کرد

اربابـمان در نـیـمۀ شعـبان رسید و            دامان نرگس را پُر از شمس و قمر کرد

نرگـس! شکـوه عـزّتت بادا مبارک

طـاووس اهـل جـنّـتـت بـادا مبارک

وقـتـی خـدا بر مـاه روی او بـنـازد            خورشید باید رنگ از صورت ببازد

او آمـده تا که به امـر حـق تـعـالـی            دین را به دست حیدریِّ خود بسازد

آمـد که تا با ذوالـفـقـار صبـر مـولا            بـر دشـمـنـان آلِ پـیـغـمــبـر بـتـازد

با یـالثـارات الحـسیـنـش می‌رسد تا            همچون ابوفاضل عـلم را بر فرازد

می‌آید و با یک «انا الـمـهـدی» تمامِ            گـریـه کـنان جـدّ خود را می‌نـوازد

عـشق حسین بن عـلی می‌آید از راه

ذکر لبـش نِعـمَ الوَکـیل و حَسبُـنَـاالله

مـا تـشـنـۀ رویش شـدیـم، الحـمـدلله            آوارۀ کـویـش شــدیــم، الـحـمـدلـلـه

همچون سیاهه لشگری ویلان و سیلان            در خـال هـنـدویش شـدیـم، الحـمدلله

«اِنّـا اِلیهِ راجعـون» گـفـتیم و آخـر            چون قطره‌ای سویش شدیم، الحمدلله

در پای محراب نماز و ذکر و قرآن            محـتـاج ابـرویـش شـدیـم، الحـمـدلله

با عـطر یـاس روضه‌های مـادر او            آشـفـتـۀ بـویـش شـدیـم، الـحـمـدلـلـه

مـا چـارده سـرمـایـۀ نـایـاب داریـم

شکر خـدا، شکر خـدا ارباب داریم

فـردا فـرشته می‌گـشایـد دور او پَـر            روحُ القُدُس دور و بَرَش گردد کبوتر

او را بَـرَد در آسـمــان هــفـتـگـانـه            تا قـدسیان قـنـداقـه‌اش گیرند در بَر

او رفت و مادر در پی‌اش آشفته گردید            نرگس زِ دوریِّ شقـایق گشت پرپر

فرمود بر او عسگـری: آرام! آرام!            می‌آورد قـنداقه را حق سوی مـادر

شاعر شب عـید خـدا از سـامـرا تو            بـردی دل مـا را کـنـار امِّ اصـغــر

اربـاب ما را از خجـالت آب کردند

با یک سه شعبه طفل را سیراب کردند

الا طـراوت سـر سـبـز بـوسـتـان دلـم            شـکــوه بـی‌مـثــل اوج آســمــان دلــم

قلم به دست من امشب عجیب میلرزد            و بـنـد آمــده پـیــش شـمـا زبــان دلــم

اگر چه هیچ کجا لایـق قـدومت نیست            چه می‌شود که بیایی به جـمکران دلم

کـدام جــاده مــرا مـی‌رسـانـدم تـا تـو            نـشـانـی حــرمـت را بـده نـشـان دلــم

به دست‌هـای تو دستـم نـمـی‌رسـد آقـا            چراکه بی‌تو شکسته است نردبان دلم

نگـاه کن به کـویـری ترین زمین خـدا            تـو ای زلال‌تـریـن رود بـیکـران دلـم

در آخر غزلم عرض میکنم این طور            که السلام علیک صاحـب الـزمان دلم

من از تو غیر تو را آرزو نخواهم کرد
تو در کـنار منی جستجو نخواهم کرد

به غیر آمدن تو مرا که حاجت نیست            به غیر دست کریمت گل اجابت نیست

هوای خیمۀ سبزت چقدر روحـانیست            که در بهشت خدا اینهمه طراوت نیست

و هـیـچ کـار دگـر غـیر انـتظـار فـرج            برای شیعه مهم‌تر و با فضیلت نیست

تو مهربان‌تری از مادر و پدر بر من            برای من کسی مثل تو با محبت نیست

خـدا کـند که نصیـبـم شود زیـارت تو            خدا کند که بمیرم اگرکه قسمت نیست

تو هاشمی تو حسینی تو فاطمی هستی            کسی شبیه تو اینگونه با اصالت نیست

تویی که در رگ تو غیرت اباالفضل است            میان سینۀ پاک تو جز شجاعت نیست

بگـیـر تـیـغ به دست و به انـتـقـام بـیا
بـرای خـاطـر زهـرا تو ای امـام بـیـا

عـشـقـت مـیان سیـنـۀ من پـا گرفته            شکـر خـدا که چـشم تو ما را گرفته

دریاب دل‌ها را تو با گوشه‌ نگـاهی            حـالا که کـار عـاشـقی بـالا گـرفـته

عمری‌ست آقاجان دلم از دست رفته            پـائـین پـای مـرقـدت مـأوا گـرفـتـه

سرو رشید خوش قد و بالای ارباب            شش‌گوشه هم با نور تو معنا گرفته

از کـودکـی آوارۀ کـوی تو هـسـتـم            دست دلم را حضرت زهـرا گرفـته

مـانـنـد جـدّت رحـمةُ لـلـعـالـمـیـنـی
حیف است دست خالی ما را نبـینی

زلف تو را موج پـریشان می‌شناسد            چـشـم تو را آیـات بـاران می‌شناسد

عطر تو و پیراهنت را یوسف شهر!            کوچه به کوچه صبح کنعان می‌شناسد

اعـجـاز چـشـمـان تو را آیـه به آیـه            آری دل تـازه مسلـمـان می‌شـنـاسـد

آقــا کــرامــات نـگــاه روشـنـت را            خورشید در هر صبحگاهان می‌شناسد

خشم و خروش و هیبتت را بین میدان            هوهوی رعد و برق طوفان می‌شناسد

خورشید از شرم نگاهت رو گرفته
در ساحـل نـورانی‌ات پهـلـو گرفـته

بـالاتـر از حـد تـصـورهـا کـمـالـت            دل می‌برد از اهل این عـالم خیالت

صبح ازل چـشمان مبهـوت ملائک            بـودنـد شـیـدای تـمـاشـای جـمـالـت

می‌جوشد از خاک قدم‌های تو زمزم            کــوثــر شـراب خـانـگـیِّ لایـزالـت

کی می‌شود با بـال‌های این چـنـینی            پـرواز تـا اوج شـکــوه بـی‌مـثـالـت

آن‌جا که بـال جـبرئـیل آتـش گرفـته            بـام نخـست پـر کـشیـدن‌های بـالـت

خُـلـقـاً و خَـلقـاً، منطقاً عـین رسولی            دیگر چه گویم از تو و خوی و خصالت

می‌ریـزد از عطـر نگـاهت یاس آقا
تنهـا تـویی هـم‌شـانـۀ با عـبـاس، آقا

هر صبح بر لب نغمۀ تکـبیر داری            تو آفـتابـی، صبـح عـالمگـیـر داری

با حلقه‌های گیسوی پُر پـیچ و تابت            صد کاروان دل در تب زنجیر داری

از لهجـه‌ات عـطـر خـدا می‌بارد آقا            هر گاه بر لب نغـمـۀ تکـبـیر داری

از میـمـنه تا میـسره می‌پاشد از هم            وقتی که در دستان خود شمشیر داری

باید برایت ذوالفقاری دست و پا کرد            حیدر شدی و هیبتی چون شیر داری

از هیبت چـشم تو دشمن می‌گـریزد
پلکی بزن تا عـالـمی بر هم بریـزد

حالا که خاکم را سرشته دست‌هایت            بگـذار تا باشم هـمـیشه خـاک پـایت

بال و پری می‌خواهم امشب از تو آقا            تا که تـمـام عـمـر باشـم در هـوایت

آه ای اذان‌گـوی سـحـرهای مـدیـنـه            یـاد نـبی را زنـده می‌سازد صدایت

ای آفـتاب کـربـلای حضرت عشق            بـگـذار بـاشـم زائــر پـائـیـن پـایـت

عمریست از مهر تو در دل توشه دارم
شوق طواف مرقـد شش‌گوشه دارم

جان تازه به تن خسته و بی‌تاب تویی            ما همه خاک ترین و گهر ناب تویی
چهره‌ات داد گواهی خودِ مهتاب تویی            نو رسیده؛ پسر حضرت ارباب تویی

نفس و هستی آرام دل و جان حسین
جانِ عالم به فدای لب خندان حسین

آمدی روز کـنی نیـمـه شب دنـیا را            بـنِـشـانی سـر جـا هـیـمـنـۀ دریـا را
بـکـشـانی پـی خود دلـشدۀ شـیـدا را            خـنـده آورده‌ای امروز لب لـیـلا را

درِ این خانه کرم روی کرم بار شده
همه جا پخش شده شاه پسردار شده

پای تو سرو قـدی نیست مگر افتاده            دلبری نیست که با دیدن تو دل داده
در حصار تو که مانـدیم شدیم آزاده            مات و مبهوت صدای تو موذن زاده

ای به قد قامت تو سجود قامت بسته
به قـد و قـامتِ تو کارِ قـیامت بـسته

از بزرگیت به هر کوچه و برزن گفتند            به تو با آن قد و بالات تهمـتن گفتند
به پیمبر شدنت خَـلـقا و خُـلقا گفـتند            بخدا مدح تو را دوست و دشمن گفتند

هیچکس لایق آن نیست شود بالا دست
تا زمانیکه در این خاک علی اکبر هست

پدرت خیره شده بَه چه نگاهی داری؟            با همان تیغـۀ ابروت سپـاهی داری
فن مخصوص خود توست سلاحی داری            غیر حفظ حرم عشق گناهی داری؟

به هم آمیخته‌ای میمنه تا میـسره را
وا کن از صفحه پیشانی بابا گره را

ای که بر روشنای چهرۀ خود، نور پیغمبر سحر داری

                                              نوری از آفتاب روشن‌تر رویی از ماه خوب‌تر داری

تو کدامین گـلـی که دیدن تو صلـواتی محـمدی دارد

                                              چقدر بر بهشت چهرۀ خود رنگ و بوی پیامبر داری

هجرتت از مدینه شد آغاز کربلا شاهد سلوک تو بود

                                              کوفه چون شام ماند مبهوتت تا کجاها سر سفر داری

باوری سرخ بود و جاری شد «اَوَلَسْنا عَلَی الحَق» از لب تو

                                              چه غرور آفرین و بشکوه است مقصدی که تو در نظر داری

با لب تشنه بودی و می‌سوخت در تف کربلا پر جبریل

                                              وقت معراج شد چه معراجی، ای که از زخم بال و پر داری

از میان تمام اهل جهان عرش پایین پا نصیب تو شد

                                              عشق می‌داند و جنون که چقدر شوق پابوسی پدر داری

شوق پابوسی تو را داریم حسرت آن ضریح شش‌گوشه

                                              گوشه‌چشمی، عنایتی، لطفی، تو که از حال ما خبر داری

در مدیح تو از مدایح تو یا عـلی هر چه بیـشتر گفتیم

                                              با نگاهی پُر از عطش دیدیم حُسن ناگفته بیشتر داری

از کوی صفا بوی وصال آمده امشب            زیـبا صنـمی مـاه جـمـال آمـده امشب

پـیچـیده به شهـر نبـوی عـطر محـمد            بر چـشـمۀ جان آب زلال آمده امشب

میـلاد هـمـایـون علی بن حسین است            جانـانه ببـین با چه جـلال آمده امشب

بر اهل ادب می‌رسد از غیب بشارت            خوش باش شب دفع ملال آمده امشب

از پرده برون گشته به شعبان مه لیلا            به به چه درخـشنده هلال آمده امشب

ای سـایه نـشـیـنـان لـوای عـلـی اکبر            بر مجلستان حسن و کمال آمده امشب

مـرغ دل یاران همه در جشن ولادت            چون طبع کلامی به مقال آمده امشب

می‌شود پای همین زمزمه‌ها توشه گرفت            به کرمْ خانهٔ شاه آمد و شش گوشه گرفت

می‌شود نادِعـلی گـفت و خدایی تر شد            با عـلـی زائـر دربـار دل و دلـبـر شد

پـسـری آمـده از ایـل و تـبـار عــلـوی            قَـمـری با وَجـنـات و حـرکات نـبـوی

گـل تـکـبـیر حـرم سـوی حـرم می‌آید            پــســر ارشــد اربــاب کــرم مــی‌آیــد

جَذْبۀ روی محمد به جمالش پـیداست            نــوۀ فـاطـمـه و نـاز نـگـاه مـولاسـت

صبر و ایثار حسن دارد و احساس حسین            همـۀ شهـر مـدیـنه شده بـین الحـرمین

آسـمان می‌رسـد از راه که زانـو بزند            با عـلی بانگ هوالحق و هوالهو بزند

روح اخلاص ومناجات و دعای سحر است            علی اکبر به خدا دار و ندار پدر است

به روی شانۀ او پـرچـم دین جـا دارد            ادب و مـعـرفـت و هـِیـبـت سـقـا دارد

می‌نشیند به لبش نغـمۀ ِیارب هر شب            پیـشـمـرگ پدرش بود و قـرار زیـنب

می‌رسد عـطـر مناجـات اُویـس قـَرنی            ضـربــان دل پـیـغـمــبــریِّ او یـمـنـی

شب مـیـلاد عـلـی اکـبـر لـیـلا به تـنـم            لــرزه افـتـاده خــدایـا نـگـران یـمــنـم

تیر ظلم و ستم حرمله و شمر و سنان            غرقِ خون یمن و سوریه و مظلومان

طاق نصرت زده‌ام چشم امیدم بر راه            مـی‌رسـد مـنـتـقـم خــون ابـاعـبـدالـلـه

ای سَـقـیـفـه صفـتان حکـم ولی می‌آید            یوسـف فـاطـمـه با تـیـغ عـلی مـی‌آیـد

یم عصمت زهی امشب به دامان گوهر آوردی          برای آفتاب امشب فرزوان اخـتر آوردی

حسین ابن علی را هم پسر هم یاور آوردی          تـعـالی الـلـه یـا لـیـلا عـلـیِّ اکـبـر آوردی

تو لیـلایـی و مثـل آمـنـه پـیغـمـبر آوردی          و یا بنت اسـد گـردیـده شیـر داور آوردی

محمّد خو علی رو فاطمی طینت پسر زادی

ملک زادی بـشر آورده یا خیـرالبـشر زادی

بغل بگشا چو جان گیرش به بر جان حسین است این          به رخ مصحف به خطّ و خال، قرآن حسین است این

ذبیح فاطمه در عید قربان حسین است این          گل بستان احمد روح و ریحان حسین است این

میان ماه‌ها مهر درخشان حسین است این          گل و باغ و بهار و سرو بستان حسین است این

بشر اوصاف آن رشک ملک را چون توان گوید

لب معصوم باید وصف آن جان جهان گوید

رخش سوره دو بسم الله دارد از دو ابرویش          یدالله فـوق ایـدیـهـم بود نقـش دو بازویش

خجل گردد ز رخ گر ماه بنشیند به پهلویش          زیـارتگـاه زوّار محـمّـد مصحـف رویش

شفای چـشم ثـارالـلّهـیان خاک سرِ کویش          عجب نی یوسف ار چشم تماشا واکند سویش

مباد از گردش چشمی بگیرد هست یوسف را

که هم دست زلیخا بُـرَّدُ هم دست یـوسف را

کرامت از نبی، صبر از علی، حلم از حسن دارد          قد رعناش طوبی سایه بر این نُه چمن دارد

به هر یک تار مویش عطر صد مُلک خُتن دارد          چراغ از عارض نورانی‌اش هر انجمن دارد

هزاران جان عـالم در درونِ پیرهن دارد          علی باشد به نام و روح احمد در بدن دارد

به چشم اهـل دل مـاه تـمامش می‌توان گـفتن

رسولش می‌توان دیدن امامش می‌توان گفتن

علی، زینب، حسن، عبّاس، محو روی زیبایش          حسین بن عـلی، چشم خـدا، گـرم تماشایش

سلام سدره و طوبی به سرو قدّ و بالایش          سر خوبان عالم سر بسر خاک کف پایش

عـلـیّ بن حـسین بن عـلـی نـام دل آرایـش          نوای کربلا برخـیزد از نیـزار اعـضایش

کـه مـن در کـربـلا اوّل قـتـیـل آل یـاسـیـنـم

شود در موج خون تقدیم جانان جان شیرینم

رسول الله خـضر و تـشـنـۀ آب بـقـایم من          به مسعای شهادت عاشق سعیِ صفایم من

ذبـیح ذبـح اعـظـم در منـای کـربـلایم من          حـسین بن عـلی را شیـر دشت نیـنوایم من

خـدا را خـونم و ریحانۀ خـون خـدایم من          به جـای شیـر مـادر تـشنۀ جـام بـلایم من

شهـادت سرفـرازی می‌کند با خون من فردا

پدر صورت نهد بر صورت گلگون من فردا

من آن حسنم که در امواج خون پیداست تصویرم          شهادت، عشق، ایمان بوده از آغاز تقدیرم

منم آیـات ایـثـار و ولایت کرده تـفـسـیـرم          به جوش آیند ثاراللّهیان از بانگ تکـبیرم

مپـنـداریـد طـفـل شیـری‌ام من بچّـۀ شیرم          یدالله است دست و ذوالفقار اوست شمشیرم

مرا سیـنـه سپـر بر هـر بـلا می‌پـرورد لـیلا

وجــودم را بـرای کـربـلا مـی‌پـرورد لـیـلا

مرا روز ولادت روز عاشوراست می‌دانم          تنم چون برگ گل در دامن صحراست می‌دانم

رُخم از پشت ابر خون، جهان آراست می‌دانم          حسابم با خدا در محشر کبری ست می‌دانم

خـدایم از برای بـذل جـان آراست می‌دانم          سرم آن روز روی دامن زهراست می‌دانم

رسول الله می‌گیرد به موج خون در آغوشم

ز دست او به مـیـدان شهـادت آب مـی‌نـوشم

تو در گهواره مست جام ایثاری علی اکبر          تو از دوران شیری شیرِ پیکاری علی اکبر

تو نـور عـین عـین اللهِ داداری عـلی اکبر          تو خود از کوثر توحید سرشاری علی اکبر

تو جا در قلب ثاراللّهیان داری علی اکبر          تو ابن الثّـاره، ثـارالله را یاری عـلی اکبر

بهشت عارفان مهر و جحـیم کافران خشمت

نگـاه عمه‌ات بر رخ دل عـبّاس در چـشـمت

تو بر نسل جوان تا صبح محشر رهبری داری          تو چون عبّاس بر خیل شهیدان برتری داری

تو بر آل نبی بعد از امامان سروری داری          تو خُلق و خوی و روی و منطقِ پیغمبری داری

تو دست و بازو و تیغ و توان حیدری داری          تو در هر زخم تن یک آیت روشنگری داری

ولی اللّهـی و چـشـم و چـراغ حجّـت الـلّهـی

نه «میثم» را که خلق عالمی را مشعلِ راهی

امشب دوباره نور ولا جلوه می‌کند            بـار دگـر رسـول خـدا جلوه می‌کند

سرچـشمۀ زلال ولایت که سر زَنَد            جـام طـهـورِ آب بـقـا جـلـوه می‌کند

در خـانـۀ حـسین به امـرِ خـدای او            نور تمامِ ارض و سما جلوه می‌کند

یک شِمّه از جـمال و جلال پیمبری            در آسمان چو شمس و ضحی جلوه می‌کند

این مَه اگر نقاب بگیرد ز روی خود            وجـه کـمـال آل عـبـا جـلـوه می‌کند

آمـد گـره گـشای جـمـیـع پـیـمـبـران            حـالا تـمـام معـجـزه‌ها جلوه می‌کند

یوسف کجاست تا شود از این جمال مست            یوسف ترین جمالِ خدا جلوه می‌کند

عیسی کجاست تا نفسی زنده تر شود            احـیاگـر نـفـوسِ هُـدی جلوه می‌کند

تا خُلق و خوی و منطقِ احمد شود مسیر            شه زادۀ حـسین به ما جـلـوه می‌کند

باید عـقـیـقـه داد بـرایش تمام عـمر            ذبح عـظیم کرب و بلا جلوه می‌کند

ترسم دهد بهانه به چشمانِ شور و شوم            روزی که بی‌نقاب دو جا جلوه می‌کند

یک روز درب خانۀ مادر به رهگذر            روزی دگر به دشت بلا جلوه می‌کند

با صد هزار جلوه برون آید از حرم            با صد هـزار جلوه نما جلوه می‌کند

از قلب خیمه می‌زند آتشفشان برون            تا قـلـب آن سپـاهِ جـفـا جلوه می‌کند

می‌رزمَد از یسار و یمین بر سپاه خصم            وای از کجایْ تا به کجا جلوه می‌کند

وقتی نقاب می‌زند از چهره‌اش کنار            انگار مصطفی ز خـفا جلوه می‌کند

چشمش کنند لشگری از چشم شورها            آخـر به زیـر تـیـغِ بـلا جلوه می‌کند

وقتی فـتاد هِـیمَـنه‌اَش در محـاصره            دیدند از زمین و فـضا جلوه می‌کند

دیـدنـد مثـل فـاطـمـه فـریـاد می‌زند            مثـل عـلـی بدون خـطا جلوه می‌کند

شمشیر می‌زند همه سو یا علی کنان            مانـند رزم شـیـر خـدا جـلوه می‌کند

یک مـاه پاره بود و تمام سپاه خصم            گـفـتـند او هـنـوز چـرا جلوه می‌کند

دُورَش زدند نیزه به پهلوی او زدند            دیـدنـد بـاز هم به خـدا جلوه می‌کند

نـاگـه صدای یـا ابـتـایـش بـلـنـد شد            حالا دوباره خون خـدا جلوه می‌کند

گاهی صدای یا ولدی می‌رسد به گوش            گـاهـی نوای عـمّـه بیا جلـوه می‌کند

حالا عـلی کـنار پیـمبر رسیده است            دارد برای اهـل سـما جلـوه می‌کـند

روز شـفـاعـت از همۀ کـربـلائـیان            او با سپـاهی از شهـدا جلـوه می‌کند

فرق علی دوباره خدایا شکاف خورد            انگار باز فاطمه ضربِ غلاف خورد

شمشیرِ او شکست و نگاهش به خیمه شد            در یک زمان تنش به زمین قطعه قطعه شد

افـتاد زیر نیـزه و شمـشیر پیکـرش            شد پاره پاره پیکرش از پای تا سرش

تو آمدی به شبم حسّ سر شدن بدهی            به شام تیره توان سحـر شدن بدهی

برای ما که جـوانـیم نـذر چـشمانت            رسیده‌ای که پَر دربه‌در شدن بدهی

اراده کرده‌ای امشب برای پـروازم            به بال خسته تـمنّـای پَر شدن بدهی

تو ماه قـبـله‌نـمایی که بهـر هـر ذرّه            رسیده‌ای که مجال قـمر شدن بدهی

به دیـدۀ پـدران شهـیـد در هر شهـر            بهانه‌ای شده‌ای چشم تر شدن بدهی

الا سـتـارۀ امّــیــد حـضــرت لـیــلا

سـلام آیـۀ تـوحـیـد حـضـرت لـیــلا

بگـو بلا بنویسند، ها که می‌خواهیم            تمام دهر نخواهند ما که می‌خواهیم

تو جلوه کردی و ما نیز می‌پرستیمت            به دین نیاز نباشد خدا که می‌خواهیم

و چشم‌های تو جَـنَّاتُ تَحْتِهَا الْأَنْهَار            و چندتایی از این آیه‌ها که می‌خواهیم

به روز واقـعه تنها رهـا نکن ما را            در آن بساط یکی آشنا که می‌خواهیم

به فرض، روز جزا بر عذاب تن بدهیم            بهشت هم که نباشد تو را که می‌خواهیم

تو باشی و پـدرت باشد و خـدا باشد            ببین بهشت تو را نیز با که می‌خواهیم

اگر که روز قـیامت حسابمان نکنی            به زندگی سفر کربلا که می‌خواهیم

ببینم آنکه مرا نوکر آفـریـده تویی؟

کسی که قبل من این شعر را شنیده تویی

تـو آســمـان بـلـنـد هـمـیـشـۀ مـایـی            قـبیله‌ات همه خوب و شما هم آقایی

اراده می‌کـنی انگـور می‌شود پـیـدا            تو شهد جان حسینی، تو تاک لیلایی

بهانه می‌کنی از تشنگی که برگردی            تـو دائـماً به تـمـنّـای روی بـابـایـی

زبان بزن به زبانش ببین که تشنه‌تر است            نگو که آب نخوردی، تو روح دریایی

زبان قافـیه لال از نوشـتن این بیت            شنیده‌ام که تو بر خاک اربـاً اربایی

ز داغ تشنگی‌ات سال و ماه می‌سوزد

هـنـوز قـلب امـیـر سپـاه مـی‌سـوزد

خیری به جز از برکت کوثر ندیدیم            ما جز کرم چیزی پسِ این در ندیدم

ما انتخاب دست زهرائیم، پس شکر            ما که به جز خوبی از این مادر ندیدم

بعد از محمد هیچ کس را، هر چه گشتیم            از اکـبـر لـیـلا پـیـمـبـرتـر نـدیـدیـم

گشتیم ما، اکـبرتر از حـیـدر نـدیـدم            گـشتیم ما، حـیـدرتر از اکبر ندیـدیم

از اکـبـر لـیـلا بــرای سـفـره داری            بعد از حسن، ما هیچ کس را سر ندیدیم

دیـدیم ما، در خانه‌اش آقا زیاد است            گـشتیم ما در خـانه‌اش نوکـر ندیدیم

آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر

آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر

آمد، لب جـن و ملک غـرق دعا شد            یوسف شد و ماه رخش قبله نما شد

گـلخـنـده بر روی عـمـو پاشید اول            اکـبـر هـمـان اول مرید مجـتبی شد

هر کس که شد خاک درش، تا آسمان رفت            فطرس شد و بال و پرش غرق شفا شد

یک عـمر خاک پای بابا بود و آخر            شش گـوشۀ اکبر همان پائـینِ پا شد

وقـتـی گـره افـتـاد در کـار گــداهـا            خاک قدم‌های عـلی مشکل گـشا شد

زائر دو رکعت عشق زیر قبه را خواند            زائر هـمان پائین پا حاجت روا شد

آئـینه آئینه است کوچک یا بزرگش            هر کس که شد عبد علی عبد خدا شد

آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر

آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر

گفتم علی و سیـنه‌ام مست نجف شد            تیر غـمش را سینۀ عاشق هدف شد

وقـتی عـلی و فاطمه دریای نـورند            اکبر دُر و ارباب نوکرها صدف شد

جنگـاوری را از عـموها ارث برده            لرزید خاک دشت وقتی که به طف شد

در صحنه‌های تن به تن خونش زمین ریخت            هرکس که در این عرصه با اکبر طرف شد

لشکر به هم پاشید وقتی رفت میدان            تا گفت نام من علی؛ نیزه به صف شد

آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر

آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر

دارد تـلاطـم مـی‌کـنـد بـاران نـیـزه            وسعـت گرفته تا کجا، میـدان نـیـزه

دور عـلی حـلـقـه زده ابـر سیـاهـی            حالا گـرفته دشت را طـوفان نـیـزه

حــالا دل غــم دیـدۀ بـابـای پـیـرش            مثـل تن اکـبـر شـده مـهـمـان نـیـزه

صدها که نه بلکه هزاران بار پیکر            بـالا و پائـیـن رفـته بر دستان نـیزه

پس لااقـل پیـراهـنش را پس بیارید            حـالا که گـشته یـوسف قـرآن نیـزه

آمـد عـلـی اکـبـر آن شـبـه پـیـمـبـر

آئــیـنـۀ نــور خــدا و جـان حــیــدر

سر خوشم باز در هوای علی            در هوای پُر از خـدای عـلی
قــلـم آورده‌ام کـه بــنـویــسـم            چند خـطی فـقـط برای عـلی

چـنـد خـطـی سـفـارشی نـذر            برق زیبای چـشم‌های عـلـی

ناگهان عـطر نـور نـازل شد            همه جا پُر شد از صدای علی
و لـبـی غـرق در تـبـسم شـد            شکر صد بار از خـدای علی
بوسه باران شد از لب ارباب            صورت مصطفی نمای علی
سیب سرخ حسین بـاریـد از            بوسه‌هایش به گونه‌های علی

سیـب سـرخ بـهـشـتـیان آمـد
روز زیـبـای هـر جـوان آمد

بـه عـلـی جـلـوۀ خــدا دادنـد            به جـمالش چه جلـوه‌ها دادند
به لـبانـش کمی عـسـل دادند            و به چشمش نمک، جدا دادند
و بـه تـیــزی ابـروانـش هـم            خـمی از تـیغ مرتضی دادند
و به اشک نماز نیـمه شبـش            خـوف دادند و هم رجا دادند
و به یمن حضور محـترمش            خــانـۀ نـور را صـفــا دادنـد
بـه خـرامـیـدنـش بـرای پـدر            رنگ لبخـنـد شـوق را دادند
به عـلی هر چه خوبها دارند            همه را یک به یک، به جا دادند

و به حـق نـور عـالـمـین آمد
پــســر ارشــد حــسـیـن آمـد

رســم و آداب دلـبــری دارد            شـیــوۀ رزم حــیــدری دارد
بـیـشتـر تا دل از پـدر بـبـرد            قــد و بــالای مـــادری دارد
نـور سـیـمـای فـاطـمی دارد            خلق و خـوی پیـمبـری دارد
بی‌سبب نیست اینکه حُسنش با            حـُسن یـوسف برابـری دارد
شیر مـرد عشیـرۀ خـورشیـد            چـند تا فـتـح لـشـکـری دارد
مثل حیدر فقط نه یک شیـوه            شـــیــوه‌هــای دلاوری دارد
مثل عباس مـرد میدان است            بین سرها عـلـی سـری دارد

اســد الـلـه یـا عـلــی اکــبــر
جـان اربـاب ما عـلـی اکـبـر

شب شب مستی و گدایی شد            بـاز هم هـر دلـی خـدایی شد
بـاز بــاران نــور مــی‌بــارد            چه شب خوب و با صفایی شد
دل دیـوانـه‌ام به شـوق عـلـی            به هــوای حـرم هـوایـی شـد
کربلا یک علی فقط کم داشت            با حضورش چه کربلایی شد
نسل خـورشید با دو تا اکـبر            غرق در نور و روشنایی شد
یک عـلی اکـبرش حسینی و            یک علی اکبرش رضایی شد
یک دلم مـرغ کـربـلایی بود            یک دلم مشهد الـرضایی شد

من گـدای هـمـیـشـه بی‌تـابـم
یـا امــام الــرئــوف دریــابـم